Jeleń:
Gatunek ten zamieszkuje głównie lasy i polanki. Jest to płowe zwierzę wielkości 75-150 cm. Samice są mniejsze od samców, których łby zdobią charakterystyczne rogi. Zwierzęta te żyją w stadach. Stado wilków łowi je, okrążając, a następnie ścigając słabego osobnika.
W pojedynkę może upolować młodego lub chorego/ słabego osobnika.Czułe miejsce jelenia to: oczy, chrapy, brzuch, podgardle, kark, i zad. Za to wilk musi uważać na jego dorodne rogi (u samca) i kopyta!
Sarna:
Jest niższa od jelenia. Jej futro jest także jaśniejsze. Żyje w lasach, na polankach. Jest roślinożerna. Wilk w samotności ma większe szanse na upolowanie starego/chorego osobnika, albo młode. W stadzie na zdrowy, duży okaz. Jej czułe miejsca są takie same, jak u jelenia, ponieważ te dwa gatunki mają wiele podobieństw.
Antylopa:
Zwierzę roślinożerne, zamieszkujące najczęściej oazy. Zwinna i szybka, trzeba być naprawdę dobrym biegaczem, by ją dorwać, bo mknie ona niczym wiatr, a także i ją matka natura obdarowała przyrządami do obrony: długie rogi i twarde jak skała kopyta.
Żubr:
Mięso z pewnością wykarmiłoby sforę wygłodniałych wilków. Ale nie ma tak łatwo, jakby się chciało. Jest to potężne zwierzę, które jednym uderzeniem cielska, mocnych rogów mogą zabić wilka. Dlatego jeśli już chcesz zapolować na to oto zwierzę, nie ryzykuj, samemu Ci się nie uda. Udaj się na polowanie z całą Watahą, albo chociaż sporą grupką.
To potężne zwierzę, obdarowane w wielkie, piękne rogi. Pojedynczemu wilkowi bardzo trudno byłoby upolować łosia, więc zawsze łowi się go wraz z towarzyszami. Łosie żyją w lasach, a także na bagnach. W porze godowej często las rozbrzmiewa donośnymi głosami. Łosie, tak jak jelenie i sarny, także są roślinożerne, a w zimę odżywiają się korą drzewną. Czułe miejsca takie jak powyżej, ale łosia o wiele trudniej jest upolować od sarny. Jest także wyższy.
Zając:
To małe zwierzę żyje w norach w lasach, na łąkach i na polach. Obojętne, czy to zając szarak, czy bielak, jest bardzo szybki i ma długie uszy. Właśnie z powodu tych długich uszu i silnych tylnych łap, myśliwy musi przygotować się na szybki bieg. Zając o wiele szybciej usłyszy swojego prześladowcę. Usłyszy nawet szelest futra. Trzeba więc pozwolić mu wierzyć, że to wiatr hulający w zaroślach. A jak już osobnik przekona się, że stał się ofiarą polowania, rzuci się do ucieczki. Gdy się go złapie, wystarczy przetrącić mu kark lub udusić.
Łasica:
Długość ciała łasicy wynosi do 28 cm. Tułów ma smukły, giętki. Kończyny są krótkie o owłosionych podeszwach. Ogon jest też stosunkowo krótki - ok. 9 cm. Ubarwienie letnie sierści z wierzchu ciała jest brązowo-rude, na brzuchu białe, odgraniczone od barwy grzbietu linią falistą. Cały ogon jest brązowy. Na białym futerku brzucha często występują brązowe cętki i plamki. W zimie futerko jest białe. Pada też często ofiarą sów, ponieważ jest nocnym drapieżnikiem
Ptaki:
Na nie też ciężko zapolować, ale to już z innego powodu: mają skrzydła i są zwinne. Niektóre wilki uważają, że po co się męczyć dla lichego wróbla, a orły, sokoły i innych drapieżnych królów nieba uważają za zbyt niebezpiecznych. Jednak dlaczego by nie spróbować? Tak pewnie myślą inne wilki, które z chęcią podołają się temu wyzwaniu.
Myszy i szczury:
Najczęściej spotykane na terenach Pierwotnych są myszy i szczury. Co prawda, mało który wilk naje się takim drobnym pożywieniem, ale zawsze jest to przyjemny smakołyk dla podniebienia, a dla szczeniąt także dobry obiekt do nauki łowów we wczesnym wieku. Ale uwaga! Niektóre gryzonie mogą przenosić groźne choroby, dlatego trzeba uważać!
by:
Trzeba być naprawdę zręcznym, by zdobyć rybę, które pływają w prawie każdym zbiorniku wodnym. Pewnie nie raz widziałeś, jak wilki nad Wodospadem, czy też Morzem zawzięcie wpatrują się w wodną taflę, szukając swej zdobyczy, która smakuje naprawdę wyjątkowo pysznie. Trzeba tylko uważać na ości.
Dzik:
Zwierz krępej budowy z bardzo dobrze rozbudowaną przednią częścią ciała. Przeciętnie osiąga 1,5 m długości. Ze względu na swą zwinność i bardzo długie, ostre szable (kły) jest nie bezpieczny. Najlepiej polować na niego w stadzie, a przynajmniej min. 2 osobnikowych grupkach.
Lama:
Żyje w grupach rodzinny, najlepiej polować w grupach na nie. Długie nogi umożliwiają im szybkie bieganie więc trzeba trochę je pogonić. Doskonały węch często, który często wyłapuje napastnika przez co polowanie jest bardziej utrudnione.
Wielbłąd:
Duży ssak żyjący na pustyni. Zwierzę wysokie i bardzo wytrzymałe. Rzadko się na nie poluje, lecz jak już przychodzi polowanie na nie to tylko w licznej grupie. Najlepiej zabić je dusząc, za chrapy lub szyję.
